"15 jaar geleden kwam ik, door te klikken op een banner, een eerste keer in contact met gokken.

Ik kreeg een welkombonus en speelde die avond mijn eerste inzet erdoor."

Na mijn eerste verlies stortte ik geld op mijn spelersaccount en ontdetkte naast de sportweddeschappen, ook de vele casinospelen en online slots. Ik voelde me als een klein kind op de kermis en werd aangetrokken door de vele kleuren en geluiden. Uiteraard ging mijn financiële situatie er zienderogen op achteruit en probeerde ik via persoonlijke leningen mijn verliezen te overbruggen.

'Het komt ooit wel eens goed': dacht ik, maar het ging van kwaad naar erger. Ik was emotieloos en voel me lichamelijk aftakelen. Ik liep meermaals naar de dokter, maar verborg mijn verslavingsgedrag. Ik bedroog mijn naaste omgeving en voelde me depressief worden. Mezelf oppeppen om op te staan, om naar het werk te gaan, lukte steeds moeilijker.

9 maart 2015. Een regenachtige winterdag. Druppels vallen op de voorruit van mijn wagen. Tranen stromen uit mijn ogen. Zie me hier zitten...

Al mijn geld erdoor gejaagd, nog x-aantal lopende kredieten die ik niet afbetaald krijg, mijn lening laten herzien en extra geld geleend. Mijn gezondheid die, na jaren slaaptekort en leven in spanning en bedrog, erop achteruit ging. Zwaarlijvigheid, oorsuizen, evenwichtsstoornissen, slaapproblemen, maagklachten. Ik had ook weinig tot geen contacten meer met mijn vriendengroep van de afgelopen jaren.

Mijn lichaam is moe, mijn hoofd weegt zwaar. Rijden gaat moeilijk. Zal ik mijn eindbestemming bereiken? Niets heeft meer zin! Ik wil rust... eeuwige rust.

Ik kwam via spoed terecht in het PAAZ (Psychiatrische afdeling) waar ik iets minder dan twee maanden verbleef. De zoektocht naar een gepaste behandeling verliep moeilijker dan verwachte. Uiteindelijk kan ik een programma volgen in het Psychiatrisch Centrum Broeders Alexianen te Boechout. Ik zat erin de afdeling verslavingen, samen met lotgenoten met een alcohol en/of drugsprobleem.

Na een poos mag ik tijdens het weekend naar huis. Dat doet deugd. Na ongeveer vier maanden opnieuw in mijn vertrouwde omgeving, omdringd door mensen die ik en mij graag zien. Het opkuisen van de achtergelaten puinhoop zal nog lang duren. Dat besefte ik maar al te goed.

Gsm, computer, geld en bankkaarten werden mij afgenomen. Ik en mijn omgeving bouwden een veiligheid in en ook aan de vertrouwensband moest gewerkt worden.

Ik zocht ander werk... ik voelde de nood aan totaal iets anders, na meer dan 20 jaar werkzaam te zijn in de socio-culturele en maatschappelijke sector. Momenteel werk ik nog elke dag, met veel plezier als buschauffeur. Een job waar ik fier op ben!

Na mijn opname ging ik nog tweewekelijks langs bij een vaste psychologe in de buurt. Ik wilde ook iets doen met mijn kwetsbaarheid en zocht naar een gepaste opleiding. Zo kwam ik terecht bij de opleiding ervaringswerker GGZ & verslavingszorg op de campus van de Sociale School UCLL te Heverlee.

Ik combineerde studeren met een fulltime job en haalde daar veel voldoening uit. Ik herinner me een opdracht waarbij we onze dromen moesten opschrijven. En zie, drie jaar later begeleid ik een zelfhulpgroep gokken die ik uit de grond heb gestampt en probeer ik vanuit mijn ervaring meer bewustzijn te creëren rond gokverslaving, zowel individueel als in groep.

Uiteraard droom ik nog steeds...